Negende etappe Stuttgart - Ulm
Blijf op de hoogte en volg Antonie
08 September 2015 | Duitsland, Alber
Man, man, man wat een dag. Een etappe van ruim 90 kilometer richting Ulm. Vanmorgen na een heerlijk ontbijt vertrokken vanuit Stuttgart. Lekker in de ochtendspits maar gelukkig hebben we het centrum van de stad kunnen vermijden. Ik had het gevoel dat het niet echt lekker liep met me. In de wielerwereld noemen we dat "slechte benen" hebben. Maar ja na ruim 900km in 8 dagen gereden te hebben mag dat ook wel maar waarom ik. Nou gewoon omdat dat kan. Heb me hier dus ook maar bij neergelegd. Echter dit was ook de etappe waarbij we de Schwäbisch Alb moesten bedwingen om in Ulm aan te komen.
Route er naar toe was bestond al uit een heerlijk "fals plat" de weg gaat heel stiekum omhoog waarbij je dat niet ziet maar zeker wel in de benen voelt. Dat ging echt zo'n kilometer of 30 door tot aan Esslingen waar de "grote" beklimming begon.
Voor we aan deze beklimming begonnen wederom bij een lokale bakkerij de weekomzet maximaal verhoogd en een heerlijke koffie met een Berlinerbol verwerkt.
Hup die fiets op en lekker tegen een berg op klimmen met het fietsje. Ik wist dat ik slechte benen had maar dat ze me zo gingen pijnigen had ik niet verwacht. Het gekke is dan ook dat ik er dan toch nog lol in heb om boven te komen. Gelukkig heeft munne maat Ton van den Oetelaar dezelfde insteek met klimmen en da's toch wel lekker om niet alleen als achterblijver tegen een berg op te klunen (LOL). Eenmaal boven gekomen stond de rest van de ploeg op ons te wachten en dat toch altijd weer leuk. Ff op adem komen en gelijk weer verder met een geweldige afdaling. Naar beneden knallen met een duizelingwekkende snelheid. Met die snelheid een dorp induiken om vervolgens er achter te komen dat daar de volgende klim zich aankondigde. Hallo pater daar gingen we weer. Inwendig even hele lelijke dingen geroepen maar dan gewoon weer gaan. Trappen met je kadaver is het motto.
Eenmaal deze klim ook geslecht eindelijk op het lunchpunt aangekomen. Vanaf hier hoefden we nog maar 30km richting Ulm. Nou mensen dat waren de langste 30km van deze tocht. Ik voelde de kracht uit mijn benen wegzakken bij iedere heuvel die hoger was dan de zaterdag Telegraaf.
Dan komt toch de kracht van de groep naar boven. Midden in het peloton gaan zitten en zo mee worden gezogen door de rest. Uiteindelijk dan toch in Ulm aangekomen alwaar er weer een delegatie van het Duitse leger ons al stond op te wachten. Gelijk aan het eten want men stond al ruim 2 uur op ons te wachten en na het eten nog een welkomswoord van een Generaal.
Vanavond toch maar mijn bergcassette laten plaatsen door Erik Hartwich onze mecanicien zodat de komende beklimmingen wat gemakkelijker gaan.
Morgen vroeg uit de veren want er is ook big een heel mediacircus opgetogen en dat hebben we gewoon nodig voor de bekendheid van Veteranen met PTSS. Ook hier in Duitsland is dat echt van belang. Ik heb dan ook morgenochtend vroeg een interview voor de Duitse TV. Zo word ik nog een BBID (Bekende Brabander In Duitsland).
Mooi na het mediaverhaal stappen we morgen weer op de fiets richting Kempten. Tikken we over de 1000km heen.
Houdoe en tot de volgende blog....
Route er naar toe was bestond al uit een heerlijk "fals plat" de weg gaat heel stiekum omhoog waarbij je dat niet ziet maar zeker wel in de benen voelt. Dat ging echt zo'n kilometer of 30 door tot aan Esslingen waar de "grote" beklimming begon.
Voor we aan deze beklimming begonnen wederom bij een lokale bakkerij de weekomzet maximaal verhoogd en een heerlijke koffie met een Berlinerbol verwerkt.
Hup die fiets op en lekker tegen een berg op klimmen met het fietsje. Ik wist dat ik slechte benen had maar dat ze me zo gingen pijnigen had ik niet verwacht. Het gekke is dan ook dat ik er dan toch nog lol in heb om boven te komen. Gelukkig heeft munne maat Ton van den Oetelaar dezelfde insteek met klimmen en da's toch wel lekker om niet alleen als achterblijver tegen een berg op te klunen (LOL). Eenmaal boven gekomen stond de rest van de ploeg op ons te wachten en dat toch altijd weer leuk. Ff op adem komen en gelijk weer verder met een geweldige afdaling. Naar beneden knallen met een duizelingwekkende snelheid. Met die snelheid een dorp induiken om vervolgens er achter te komen dat daar de volgende klim zich aankondigde. Hallo pater daar gingen we weer. Inwendig even hele lelijke dingen geroepen maar dan gewoon weer gaan. Trappen met je kadaver is het motto.
Eenmaal deze klim ook geslecht eindelijk op het lunchpunt aangekomen. Vanaf hier hoefden we nog maar 30km richting Ulm. Nou mensen dat waren de langste 30km van deze tocht. Ik voelde de kracht uit mijn benen wegzakken bij iedere heuvel die hoger was dan de zaterdag Telegraaf.
Dan komt toch de kracht van de groep naar boven. Midden in het peloton gaan zitten en zo mee worden gezogen door de rest. Uiteindelijk dan toch in Ulm aangekomen alwaar er weer een delegatie van het Duitse leger ons al stond op te wachten. Gelijk aan het eten want men stond al ruim 2 uur op ons te wachten en na het eten nog een welkomswoord van een Generaal.
Vanavond toch maar mijn bergcassette laten plaatsen door Erik Hartwich onze mecanicien zodat de komende beklimmingen wat gemakkelijker gaan.
Morgen vroeg uit de veren want er is ook big een heel mediacircus opgetogen en dat hebben we gewoon nodig voor de bekendheid van Veteranen met PTSS. Ook hier in Duitsland is dat echt van belang. Ik heb dan ook morgenochtend vroeg een interview voor de Duitse TV. Zo word ik nog een BBID (Bekende Brabander In Duitsland).
Mooi na het mediaverhaal stappen we morgen weer op de fiets richting Kempten. Tikken we over de 1000km heen.
Houdoe en tot de volgende blog....
-
08 September 2015 - 22:42
Elise:
Super gedaan! Vooruit blijven kijken :) -
08 September 2015 - 23:16
Henry:
nou nou nou wat een geploeter :-) dat was dan je slechte benen dag... hopelijk morgen betere benen.... succes bij de pers.... en in de alpenweide :-) groeten -
08 September 2015 - 23:55
Hennie Bosch:
Hou vol Toon, je kan het!
Je bent al zo ver! -
09 September 2015 - 07:15
Kea :
Jullie hebben echt karakter Toon! Kan me voorstellen dat het fysiek heel zwaar was. Even vloeken en weer door gaan. -
09 September 2015 - 07:21
Mike:
Succes man!
Ik krijg al pijn in mijn benen als ik jouw verhaal lees :) -
09 September 2015 - 08:08
Carola Vlierboom:
Je bent zo'n enorme doorzetter Toon, daar kan ik nog wat van leren. Hoop dat de benen lekker los zijn gemasseerd. Vandaag weer goed knallen, succes man! -
09 September 2015 - 16:38
PA En Ma:
Vooruit ton verstand op nul en blik op oneindig en moed houden.
En denk maar vast aan Vilacher. -
09 September 2015 - 21:39
Yvonne Brons :
zo Toon,jij bent echt een Topper.....want zelfs als je benen niet mee willen...Toontje gaat gewoon!!! -
10 September 2015 - 08:23
Helma:
Goed gedaan, gewoon doortrappen ook al is het zwaar. Zet um op
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
