Verslag Barbera dag 5, laatste dag

Dobra dan allemaal,

Het zit erop... wat bij mij allerlei gemengde gevoelens opleverd. Vanmorgen ben ik van start gegaan met de muurschilderingen in de leslokalen, waar toch meer werk in ging zitten als ik gedacht had. Maar ondanks de lichtelijke stress die dit opleverde mag het resultaat er zeer zeker zijn. Ik stond te kijken van mijn schilderkunsten, haha! Door de hele school werk hard gewerkt om alles op tijd klaar te hebben. Sommige dingen hebben we door omstandigheden niet volledig af kunnen ronden, maar dat word alsnog geregeld. Toen ik aan het schilderen was kwam Mirela, onze tolk, samen met mijn vriendinnetje Azra het lokaal in. Azra en haar vriendinnen hadden een cadeautje voor me. Een zelfgemaakte enveloppe vol met 'liefdes briefjes'. Brok ik mijn keel, tranen in mijn ogen, maar vooral een heel erg warm gevoel van binnen. Ik heb deze week tussen het klussen door elke vrije minuut met de kinderen doorgebracht, waardoor we echt een band habben opgebouwd en iedereen een speciaal plekje in mijn hart had veroverd. En zo'n cadeau bevestigd dat zij dit gevoel met mij delen...
Rond 15.00 uur was het tijd om de school aan de kinderen terug te geven. We hadden 1 leslokaal vol staan met allerlei cadeau's en snoepjes voor de kids, prachtig om te zien wat we allemaal bij elkaar gespaard hebben om hen te schenken. Zo ook de potloden die ik dankzij Marion (vrijwilligster van mijn werk) heb kunnen kopen. De leraressen van de school waren hier erg blij mee, dus bij deze 'Marion heel erg bedankt voor je bijdrage!'. 3 meisjes hadden in het engels een toespraak voorbereid, en 1 zin daarvan zal ik nooit meer vergeten... "Tank you all for taking our school from the shadow into the light, you've mad it in to a better place." Snik snik snik, dat komt binnen. Daarna zongen ze met z'n allen het nummer 'that's were friends are fore" en probeer het dan maar eens droog te houden. Nadat ook de directeur van de school zijn dankbaarheid naar ons had uitgesproken hebben we de kinderen bedolven met cadeau's. Ze wisten niet wat ze meemaakten. Een van de leraressen vertelde ons dat zeker 95% van de leerlingen in hun hele leven nog nooit cadeau's hadden ontvangen en dat ze ons dus nooit zullen vergeten. Voor sommige kinderen werd het zelfs allemaal teveel. Zo was er een meisje die totaal in shock was van de gehele situatie. Er werd verteld dat ze uit een heel erg arm gezin kwam, waarvan zij het 7e kind was. Het meisje kon alleen maar huilen en dat brak mijn hart. Snel naar buiten dus voordat het me teveel werd, snel die tranen weg! Eenmaal buiten werd ik weer omringd door al mijn vriendjes en vriendinnetjes voor de laatste fotosessie, het uitwisselen van facebook adressen en veel knuffels en kusjes. En daar was het moment om afscheid te nemen. Ik kon mijn tranen niet meer binnenhouden en voor ik het wist stonden we met z'n allen te huilen. Ik mocht niet naar huis, ze wildden dat ik hier bij hen bleef. Nog meer tranen, het voelde alsof mijn hart in 100.000 stukjes gescheurd werd. Nog meer kusjes, nog meer knuffels en toen maar snel in de bus gestapt. Oh wat ga ik ze missen, de lieverds! Voor altijd zullen ze in mijn hartje blijven. Maar het is geen vaarwel, want volgend jaar ben ik natuurlijk weer van de partij!
Na dit mooie maar emotionele afscheid was het tijd om even te ontspannen. Dit deden we bij een forellenkweekerij hoog in de bergen. Lekkere visjes eten met z'n allen in een omgeving waar zelfs de grootste stresskip zijn rust zou vinden. De vis was heerlijk en we genoten van de omgeving en elkaars gezelschap. Zo'n intensief project brengt je nader tot elkaar, en ik voel me dan ook echt deel van deze club. Na de heerlijke maaltijd zijn we nog naar het hotel gereden waar papa tijdens zijn uitzendingen naar Bosnie woonde. Gelweldig om daar in het echt te zijn, ik ken het alleen van foto's en verhalen... Dankzij deze reis snap ik papa's verhaal stukken beter en past het stukje PTSS in de puzzel en het ik het plaatje compleet. Ook snap ik waarom papa elk jaar weer met zoveel enthousiasme richting Bosnie vertrekt, want ook ik ben inmiddels van dit prachtige land gaan houden. Bosni zal, zeker gezien papa's gechiedenis hiet, altijd deel uit blijven maken van mijn leven. Maar sinds deze week ook op een positieve manier, want deze ervaring gaat in mijn 'rugzak' en ik zal het nooit vergeten. Ik heb me alweer aangemeld voor volgend jaar, en hopelijk volgen er daarna nog vele projecten waar ik deel van uit kan maken. Er is niets in de wereld wat mij gelukkiger maakt dan gelukkige kinderen. Zij zijn onze toekomst en daarom verdienen alle kinderen onze onvoorwaardelijke liefde, zodat zij het weer door kunnen geven aan hun kinderen. Want in mijn ogen is dat wat het leven betekenis geeft, Liefde voor elkaar!

Ookal vind ik het nu nog lastig om het hier los te gaan laten, ga ik met een gerust hart naar huis. Na mijn bezoek aan Bosnie zal ik mijn leven in Nederland nog meer gaan waarderen. Ik heb allebei mijn doelen voor deze reis behaald. Papa en ik zijn dichter naar elkaar gegroeid en zijn elkaar beter gaan begrijpen en ik heb het leven van de kinderen, al is het maar voor een deel, aangenamer kunnen maken en kunnen genieten van hun innerlijke schoonheid. Kortom, ik kan met een gerust hart naar huis.

Mijn spullen zijn gepakt, mijn laatste verslag is geschreven dus nu word het hoog tijd om mijn ogen te sluiten. We hebben namelijk nog 2 lange reisdagen voor de boeg, pff! Maar dan ben ik ook weer lekker thuis met mijn geliefden om me heen, want ik heb jullie verschrikkelijk gemist!

Liefs, Barbera